Lang gewacht....

..stil gezwegen. Nooit gedacht, tóch gekregen: het laatste verslag!
En het had een goede reden, maar dat komt later pas.

Wij zaten dus, hongerig en wel, veilig op het vliegveld en we zouden zo langzaam aan wel eens naar ons favoriete Hong Kongse eettentje gaan. Maar bij de eettentjes was het allemaal zo raar. We hadden er op de heenweg nog gegeten, maar toen zag alles er heel anders uit.... Dat kán toch niet! Nog maar eens een andere kant op, en weer terug. Alsof je in een surrealistische film bent beland. Zo'n verbouwing kan echt niet in een maand tijd. Tot we het ineens zagen! Hoog! En aan de andere kant van de douane dan wij..... (niet lachen!). Shit. De tentjes aan deze kant van de douane waren allemaal erg Oosters georiënteerd en wij werden er niet vrolijk van. Wat nu? Maar weer zoeken naar iets eetbaars en een bakkie koffie zou er inmiddels ook wel ingaan. Die koffie ging het niet worden. Ondanks dat het pas 18.00 uur was, waren bijna alle winkeltjes dicht. Zelfs de Starbucks. Zucht. We vonden een Milka winkel die erg lekkere koekjes verkocht. Later nog een bak pleur (sorry, beter dan pleur was het niet) en 2 uiterst taaie broodjes kunnen scoren bij een tent van Gordon Ramsay. En dan moest de lange avond nog komen. We gingen pas om 00.50 vliegen. Maar aan alles komt een eind en het werd gewoon 00.50 uur en begonnen we aan de laatste etappe: naar huis!
Bij het opstijgen van het vliegtuig vlogen we, uiteraard, over Hong Kong. Al die lichtjes, schitterend! Dat het op de grond daar zo'n narigheid is....
Van al de opwindingen van de dag en de grote verveling op het vliegveld word je wel moe. Zelfs ik kon slapen. Wel een uur of 6! Kijk, dat is bijna de helft van de vlucht. En uiteindelijk kom je in het Nederlandse luchtruim. De piloot liet ons nog uitgebreid genieten van een schitterend verlicht Amsterdam.
Ook deze piloot zette ons keurig op de grond. Tijd om de koffers op te pikken. En dat duurde en duurde maar. Geloof het of niet, maar wij waren de laatsten die onze koffers van de band konden plukken. Zucht!
Gelukkig was Danny er om ons naar huis te brengen. En thuis stond Rini ons op te wachten met koffie, stroopwafels, gevulde koeken en oude kaas.
Lekker hoor!
Ik hoor jullie denken, dat is toch allemaal geen reden om zó lang met dit verslag te wachten. Nee, dat is het niet, maar ik houd er gewoon de spanning er in. Vind ik leuk.
's Nachts begon de ellende. Ik zal jullie de details grotendeels besparen, maar de Visfontein bij het stadhuis was er een kleine jongen bij! Wat een doffe ellende. Beroerd!!!! Rob de dokter gebeld, die zo aardig was om naar me toe te komen. Diagnose: voedselvergiftiging of iets anders dat er op schijnt te lijken en dezelfde behandeling vereist. Schijtziek dus. De bovenverdieping een slagveld....Gaverdegarret!!! Waar opgelopen? Hong Kong? Vliegtuig? Wie zal het zeggen en het doet er ook niet toe. Heel langzaam (waarom zal het ook vlug moeten gaan hè) gaat het nu wat beter en ik ben even snel 5 kilo afgevallen. Dus neem ik een heerlijk slokje water en straks voorzichtig een boterhammetje met gerookte kip.

MAAR, we hebben een supermooie reis gemaakt, heel veel gezien en gedaan, op prachtige plaatsen verbleven, schitterende landschappen gezien, meegemaakt hoe men in Australië leeft, de droogte gezien, overal mensen ontmoet, door Sydney gesjouwd.
Kortom: GEWELDIG !!!